يکي از بدترين دردها و بيماري ها گناه است که هم بسيار خطرناک و متعفن است و هم، عوارضش بسيار زياد و هلاک کننده است.

دردِ گناه، چراغ عقل را کم سو و رفته رفته خاموش مي‌کند تا جايي که صاحبش کوردل شود و راه را از چاه تشخيص ندهد و نتواند مسيرش را از جاده هلاکت به سوي بزرگراه سرسبز زندگي تغيير دهد.

مرض گناه چون با فطرت پاک انسان همخواني ندارد، باعث مي‌ شود که بيماران اين دردِ وحشتناک، روز به روز حالشان وخيم‌ تر شده و در تضاد ميان زلالي فطرت و لجنزار متعفن گناه، سلامت روحي و رواني خود را نيز از دست دهند.

البته اين تنها آثار سوء دنيايي اين بيماري است. اين درد گريبانگير هرکس شود، رهايش نمي‌ کند و آخرتش را هم خراب نموده و او را گرفتار عذاب‌ ها و سختي ‌هاي طاقت ‌فرساي آخرت مي‌ کند. گرفتاري ‌هاي آن دنيا هم که با سختي ‌هاي اين دنيا اصلاً قابل قياس نيستند و به مراتب سخت‌ تر و سنگين ‌تر است.

براي همين بايد از اين درد به خدا پناه بُرد و براي درمان آن عجله نمود و بهترين دارو و درمان را براي آن به کار گرفت. نسخه علاج اين درد را نيز طبيب دل‌ ها، پيامبر رحمت صلّي‌الله ‌عليه‌ و آله براي بشريت پيچيده و فرمودند: لِکُلِّ دَاءٍ دَوَاءٌ وَ دَوَاءُ الذُّنُوبِ الِاسْتِغْفَارُ؛ هر مرضي، دارويي دارد و داروي گناهان، استغفار و طلب عفو از پيشگاه ذات پاک الهي است. (وسايل الشيعه، شيخ حر عاملي، ج16، ص68)

استغفار و طلب آمرزش، ابر رحمتي است که بر سر هر کس ببارد هم گناهانش را پاک نموده و هم نشاط و سر زندگي را براي او به ارمغان مي ‌آورد، از اين رو همه به آن نيازمندند.

استغفار دارويي است که هم آثار مخرب گناه را در زندگي دنيايي انسان از بين مي ‌برد و هم عواقب و عوارض اُخروي آن را نابود مي‌ سازد. حال که اينگونه است بايد از ديگران هم طلب ياري نمود. بايد کاري کرد که ديگران هم براي انسان طلب آمرزش نمايند. چرا که طلب استغفار ديگران، به هدف اجابت نزديک تر و در نتيجه اميد به عفو و بخشش نيز بيشتر مي‌ گردد. اما چگونه مي ‌توان طلب آمرزش ديگران را به سوي خود جلب نمود؟ براي اين کار راه‌ هاي زيادي به ذهن مي ‌رسد. اما پيامبر اکرم صلّي ‌الله ‌عليه‌ و آله راهي فراگير و همگاني را بيان نموده و فرمود: براي معلم قرآن تمام موجودات حتي ماهيان دريا، طلب آمرزش مي کند. (مستدرک الوسائل، ج 1، ص 288)

چنانچه در قرآن کريم در آيه 164 سوره مبارکه «آل‌ عمران» آمده است که : به يقين خدا بر مومنان منت نهاد [که] پيامبرى از خودشان در ميان آنان برانگيخت تا آيات خود را بر ايشان بخواند و پاکشان گرداند و کتاب و حکمت به آنان بياموزد، قطعاً پيش از آن در گمراهى آشکارى بودند»، که اين آيه مبين مقام معلم قرآن است.

خداوند متعال در آيه دوم سوره مبارکه «جمعه» مي‌فرمايد که: اوست آن کس که در ميان بي‌سوادان فرستاده‏اى از خودشان برانگيخت تا آيات او را بر آنان بخواند و پاکشان گرداند و کتاب و حکمت بديشان بياموزد و [آنان] قطعا پيش از آن در گمراهى آشکارى بودند». اين آيه نيز مي‌گويد که از جمله مهم‌ترين وظايف پيامبر اکرم (صلي الله و عليه وآله) تعليم قرآن بوده است.

با استناد به اين دو آيه مي ‌توان ارزش و جايگاه معلم قرآن را متوجه شد. آموزش و ياد دادن قرآن کريم، آنقدر فضيلت و ارزش دارد که تمام موجودات عالم براي انسان طلب استغفار مي‌کنند. نه تنها انسان ‌ها که حتي ماهيان دريا نيز به معلم قرآن عشق ورزيده و براي او از خداوند مهربان طلب رحمت و مغفرت مي ‌نمايند. در روز قيامت، در ميان صف اولين و آخرين، معلم قرآن در صف اولين است، يعنى با ارزش‏ ترين انسان ‏هاى امت، کسى است که عنوان معلمى دارد.

استغفار دارويي است که آثار مخرب گناه را در زندگي دنيايي و عوارض اُخروي آن را نابود ميکند. وقت زيادى لازم ندارد، جلسه قرآن نيز زياد است. قرآن را ياد بگيريم چون يادگرفتن قرآن آسان است. آسان بودن فرا گرفتن قرآن نيز از جانب خدا قرار داده شده است: من قرآن را آسان قرار دادم تا با چند جلسه آن را بتوانيد ياد بگيريد.(قمر (54): 17)