روي عن الصادق جعفر بن محمد عليهما السلام: طُوبَي لِشِيعَةِ قَائِمِنَا الْمُنْتَظِرِينَ لِظُهُورِهِ فِي غَيبَتِهِ وَ الْمُطِيعِينَ لَهُ فِي ظُهُورِهِ أُولَئِک أَوْلِياءُ اللَّهِ الَّذِينَ لا خَوْفٌ عَلَيهِمْ وَ لا هُمْ يحْزَنُونَ          خوشا به حال شيعيان قائم آل محمد، آنان که در زمان غيبت او، ظهورش را انتظار مي کشند و هنگامي که او ظهور کند، گوش به فرمان او هستند، آنان دوستان و ياران خدايند، کساني که ترس و اندوهي به دل ندارند.[1]

شرح حديث

اطاعت کنندگان امام عصر عليه السلام در هنگام ظهور، همانها هستند که در غيبت آن حضرت منتظرين او بودند؛ و چشم انتظاران امام زمان عليه السلام در هنگام غيبت، همانهايند که در زمان ظهورش مطيع فرامين اويند. براي شيعيان حقيقي، تفاوتي بين غيبت و ظهور حضرت وليعصر «ارواحنا فداه» نيست. آنها حتي در زمان غيبت هم خود را در حضور حضرت مي بينند. حالت مطيع بودن شان به گونه اي است که هر لحظه غيبت براي شان به منزله مقدمه ظهور است. آن گونه زندگي مي کنند که هر زمان امام شان ظاهر گشت آنان را گوش به فرمان ببيند و تا پاي جان آماده اطاعت بيابد. از سوي ديگر اين اصل مهم، مسلّم است که امامت يک امام جز با اطاعت امّت از او، و پيشوايي يک رهبر جز در سايه فرمان پذيري پيروانش، تحقق نمي پذيرد. خدا هيچ پيامبري را نفرستاد مگر براي آنکه اطاعت شود: «وَ ما اَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ اِلّا لِيطاعَ بِاِذْنِ اللَّهِ»[2]. و هيچ امامي را مقرر نداشت مگر آنکه مردم را به اطاعت و فرمانبري از او فرا خواند: «اَطيعُوا اللَّهَ وَ اَطيعُوا الرَّسُولَ وَ اُولِي الْاَمْرِ مِنْکمْ»[3].

امام زمان عليه السلام اگر چه در پس پرده غيبت است، اما اراده و فرمانش در تمام جهان آفرينش و همه خلايق جاري و نافذ است. بنابراين بايد دستوراتش را شناخت، فرمان هايش را بايد اطاعت کرد، حاکميت او را بايد گردن نهاد، و همين ها است که زمينه ظهور را فراهم خواهد آورد. چنانکه خود حضرت مي فرمايد: «وَ لَوْ اَنَّ اَشْياعَنا وَفَّقَهُمُ اللَّهُ لِطاعَتِهِ، عَلَي اجْتِماعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِي الْوَفاءِ بِالْعَهْدِ عَلَيهِمْ لَما تَأَخَّرَ عَنْهُمْ الْيمْنُ بِلِقائِنا[4]؛ اگر شيعيان ما - که خداوند آنان را به اطاعت خويش موفّق گرداند - در وفاي به عهد الهي هم دل و هم پيمان مي شدند، سعادت ديدار ما از آنان به تأخير نمي افتاد». مگر نه اين است که عهد الهي چيزي جز پرستش و بندگي خدا نيست؟ و اين عبادت و بندگي جز با اطاعتِ محضِ ولي خدا تحقق پذير نيست. منتظرين حضرت مهدي عليه السلام همان نيکبختاني هستند که اگر در حضور او باشند، جز اطاعت نمي شناسند و جز به فرمان او کاري انجام نمي دهند. و باز هم امام صادق عليه السلام مي فرمايد: «هُمْ اَطْوَعُ لَهُ مِنَ الْاَمَةِ لِسِيدِها؛ اطاعت و فرمان پذيري منتظرين از امام زمان عليه السلام افزون تر از اطاعت و فرمانبري کنيزي از مالک و مولاي او است»[5].

پي نوشت ها [1] کمال الدين و تمام النعمة، ج 2، ص 357 [2] سوره نساء / آيه 64 [3] سوره نساء / آيه 59 [4] مجلسي، بحارالانوار/ ج 53 / ص 177 / ح 8 [5] همان، ج 52 / ص 307