ترديدي نيست اخلاص از بزرگترين دستورات ديني است و اخلاص در عبادت از واجبترين واجبات ديني شمرده ميشود.و آن عبارت است از تصفيه عمل از هرگونه شائبه است. و به تعبيري عبارت است از اينکه انسان ذات خود و صفات ذاتي خود (اخلاق) و اعمال ذاتي خود و همه کارهاي خود را به گونهاي قرار دهد که همه آنها براي خداوند سبحان باشد.
يکي از زيباترين ميزان براي اخلاص در عبادت در کلام اميرمؤمنان (ع) بيان شده که فرمود: «ما عبدتک خوفا من نارک و لا رغبه في جنتک بل وجدتک اهلا للعباده فعبدتک» يعني تو را از ترس آتش و يا جذبه نعمتهاي بهشتي عبادت نميکنم، بلکه چون تو را سزاوار پرستش يافتهام، لذا عبادت ميکنم.علامه طباطبايي ذيل اين سخن، تحليل زيبايي دارد و گفته است: خداوند به يکي از سه طريق عبادت ميشود: خوف، اميد، عشق و محبت. طبيعت مردم در انتخاب اين سه روش متفاوت هستند، چون عدهاي از مردم خوف بر آنها غلبه دارد، زيرا وقتي درباره وعدههاي الهي که درباره ستمکاران و کساني که مرتکب معصيت و گناه شده اند؛ فکر و انديشه مينمايد، دچار وحشت ميشود و از ترس عذاب خداوند، به عبادت و پرستش خداوند روي ميآورد.