يکي از نکاتي که از سوي ائمه اطهار (ع) مورد توضيح قرار گرفته است، ماهيت حقيقي صفت شيعه مي باشد، چرا که اين مهم داراي ويژگيهايي مختص به خود است. در اين باره امام حسن عسکري (ع) فرموده اند: در زماني که مأمون ولايت عهدي را به امام علي بن موسي الرضا (ع) تحميل کرد، روزي نگهبان آن حضرت وارد شد و عرضه داشت: گروهي آمده و اجازه‌ ورود مي‌خواهند و مي‌گويند: ما شيعه‌ علي (ع) هستيم. پس آن حضرت فرمود: من فعلا کار دارم. آنها را برگردان. خادم، آنها را برگردانيد. روز دوم، بار ديگر آمدند و همان سخن را گفتند و آنها را برگردانيد. روزهاي بعد چنين شد، تا دو ماه بدين ترتيب سپري شد. وقتي آنها از شرفيابي به خدمت حضرتش نوميد شدند، به خادم حضرتش گفتند: به مولاي ما بگو: ما شيعه‌ پدرت علي بن ابي طالب (ع) هستيم. اما دشمنان، ما را سرزنش مي‌کنند، از اينکه اجازه‌ شرفيابي به خدمت شما نيافته‌ ايم. اکنون بر مي‌گرديم و از شدت شرمساري و روسياهي اين قضيه، از شهر خودمان فرار مي‌کنيم، زيرا قدرت نداريم ناراحتي ناشي از سرزنش دشمنان را تحمل کنيم!

پس امام رضا (ع) به خادم فرمود: به آنها اجازه‌ ورود بده. آنان وارد شدند و بر حضرتش سلام کردند. آنان همچنان که ايستاده بودند، عرضه داشتند: اي فرزند رسول خدا! پس از آن همه محجوب ماندن سخت، اين چه جفاي بزرگ و سبک شمردني است که در حق ما روا مي‌داريد؟ پس از اين قضيه، چه (اعتباري) براي ما باقي مي‌ماند؟ امام رضا (ع) فرمود: اين آيه‌ قرآن را بخوانيد: «مَا أَصَابَکُم مِّن مُّصِيبَةٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَيْدِيکُمْ وَيَعْفُو عَن کَثِيرٍ؛ هر مصيبتي که به ما مي‌رسد، به دليل کارهايي است که خودتان کرده‌ايد، با اينکه خداوند، بسياري از کردارهاي شما را عفو مي‌فرمايد».

حضرت رضا (ع) فرمود: من در اين کار و اين گونه برخورد با شما، اقتدا نکردم مگر به خدايم عَزَّ و جَل و به رسول خدا و اميرالمؤمنين و پدرانم که امامان طاهرين (عليهم ‌السلام) بودند.

ادامه »

 در قرآن در يک آيه شرايط يک دادگاه خانواده به طور کامل بيان شده است که با عمل به اين آيه بسياري از مشکلات برطرف مي‌شود! حجت‌الاسلام و المسلمين قرائتي در يادداشتي به بيان مسأله ازدواج و طلاق از ديدگاه قرآن کريم پرداخته است که در ادامه مشروح آن را مي‌خوانيد: در شهر ما يک آمپول زن بود، گاهي قاطي مي‌کرد. سمت راست را پنبه مي‌ماليد، آمپول را سمت چپ مي‌زد. حالا آن آمپول زن، چند ميليون شده است. آن کسي که ما را خلق کرده، مي‌گويد: زود ازدواج کنيد. آن وقت ما نظرات ديگري مي‌دهيم و نتيجه‌اش ازدواج‌هاي بي‌ثمر و طلاق‌هاي مکرر شده است.

اهميت ازدواج و تشکيل خانواده

1. دو وسيله‌ي آرامش داريم. يکي همسر و ديگري ياد خدا! «لِّتَسْکُنُوا إِلَيْهَا» (روم/21) همسر به انسان آرامش مي‌دهد. «أَلَا بِذِکْرِ اللَّـهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» (رعد/28) ياد خدا هم آرامش بخش است.

2. بر اساس روايات اگر کسي در سن متعارف ازدواج کند، نصف دينش را حفظ کرده است. اما اگر زود ازدواج کند دو سوم دينش را حفظ کرده است!

3. ازدواج براي بقاي نسل است و توليد نسل ارزشمند است! قرآن مي‌فرمايد: «کُنتُمْ قَلِيلًا فَکَثَّرَکُمْ» (اعراف/86) خدا منت مي‌گذارد که آمار شما کم بود، شما را زياد کردم. مناجاتي داريم که از کمي جمعيت مؤمنان ناله مي‌کند: «اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْکُو إِلَيْکَ فَقْدَ نَبِيِّنَا صَلَوَاتُکَ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ غَيْبَةَ وَلِيِّنَا وَ قِلَّةَ عَدَدِنَا» (دعاي افتتاح) خدايا از فقدان نبي(ص) و غيبت امام زمان(ع) و کمي جمعيت به درگاه تو شکايت مي‌کنيم.

4. تشکيل خانواده، مقدس و ازدواج عبادت است.

ادامه »

همه بدانند که يکي از مؤثرترين راهها براي کاستن آسيبهاي اجتماعي، ترويج نماز است. به اين که حتي يک نفر از جوانان و نوجوانان کشور، در نماز سهل انگاري نکند همت گماريد. اين يکي از بهترين راهها براي سلامت معنوي و روحي مردم ما و جامعه ما است.

حضرت آيت الله خامنه اي در پيامي به بيست و چهارمين اجلاس سراسري نماز، با تأکيد بر ضرورت احساس مسئوليت همگاني در خصوص «ترويج نماز»، همگان، بويژه مسئولان دستگاهها و دارندگان امکانات مادي و معنوي و مديريتي را به درک عظمت اين مسأله و برداشتن گامهاي عملي در اين راه، فراخواندند.

متن پيام رهبر معظم انقلاب اسلامي که امروز(سه شنبه) در بيست و چهارمين اجلاس سراسري نماز از سوي آيت الله عابديني نماينده ولي فقيه و امام جمعه قزوين قرائت شد به اين شرح است:

بسم الله الرحمن الرحيم

خداوند عليم و قدير را سپاسگزارم که تلاش شما دست اندرکاران محترم اين اجلاس مهم و بيش از همه عالم بزرگوار و مجاهد جناب حجة الاسلام آقاي قرائتي در بخشهاي اساسي و مؤثري به بار نشسته و کارهاي مفيدي در ترويج فريضه ي بزرگ و بي بديل نماز انجام گرفته است.

با اين همه، ظرفيت و ميدان کار و نيز نياز و عطش جامعه ي اسلامي براي رسيدن به نقطه مطلوب، بسيار بيش از واقعيتهاي کنوني در اين باره است. در پيام سال گذشته گوشه اي از اين فضاي خالي و تلاش پذير، نشان داده شده است. سخن امروز من تأکيد بر احساس مسئوليت همگاني است.

توقع و انتظار اين جانب آن است که همه بويژه مسئولان دستگاهها و دارندگان امکانات مادي و معنوي و مديريتي، عظمت اين مسأله را به درستي دريابند و گام در راه عمل نهند. همه بدانند که يکي از مؤثرترين راهها براي کاستن آسيبهاي اجتماعي، ترويج نماز است. به اين که حتي يک نفر از جوانان و نوجوانان کشور، در نماز سهل انگاري نکند همت گماريد. اين يکي از بهترين راهها براي سلامت معنوي و روحي مردم ما و جامعه ما است. به اين که همگان فرا بگيرند و عادت کنند که نماز را با خشوع و حضور قلب به جا آورند، همت گماريد. اينها همه کارهاي ممکني است که با عزم راسخ و کار مداوم شما دست اندرکاران، محقّق خواهد شد، ان شاءالله.

والسلام عليکم و رحمةالله

سيد علي خامنه اي 6 بهمن ماه1394 

 برگرفته ازwww.khamenei.ir

اکثر مردم به انجام دادن کارهاي خير و کمک به ديگران علاقمند هستند اما شايد برخي از آنها نمي دانند که چگونه مي توان اعمال خير انجام داد. آيت الله بهجت راهنمايي با ارزشي در اين زمينه انجام داده اند که مي توان از آن بهره جست. انجام کار براي مردمي که خود محتاج و نيازمند هستند و نمي توانند هيچ نفعي به ما برسانند ما را به اين سو سوق مي دهد که فقط براي خدايي که هم ميبيند و هم در دنيا و آخرت پاداش مي دهد، بسيار ارزش دارد.

در همين زمينه مرحوم حضرت آيت الله العظمي بهجت مي فرمود: استاد ما شب ها درس خارج اصول مي فرمود. شبي شخصي که به منبر رفته بود مقداري البته تا حد مزاحمت با درس طول داد. شاگردان به صدا در آمدند که چرا طول مي دهد. استاد فرمود: «معلوم نيست کار ما بهتر از کار او باشد!»

خوب است که انسان اسم خود را در هر کار خير بنويسد و خود را شريک گرداند، زيرا فرداي قيامت معلوم نيست کدام قبول و کدام رد مي شود. لذا شايسته است انسان به اين اکتفا نکند که عالم يا مبلغ يا فلان کاره است. شايد همه رد شود؛ زيرا اعمال خير شروط و موانع بسيار دارد که شايدا هنگام عمل رعايت نشوند. بنابراين، انسان بايد در کار خير و نحوه انجام آن فکر کند و فکرش موجب ابتکاري باشد که براي رسيدن به هدف مفيد باشد.

کتاب در محضر حضرت آيت ا…. العظمي بهجت – ص 28 (محمد حسين رخشاد)

چرايي ناميدنِ اميرالمومنين علي (ع) به قَسيم الجنة وَ النار

در اين باره آمده است که روزي مأمون از امام رضا (ع) درباره اين که چرا اميرالمؤمنين علي (ع) به «قسيم الجنة و النار» (قسمت کننده بهشت و دوزخ) ناميده شده پرسش کرد. پس حضرت در پاسخ او فرمودند: آيا نديده‌اي که پدرت از پدرانش از عبدالله بن عباس نقل کرده که گفته است از پيامبر خدا (ص) شنيدم که مي‌گفت: «حُبُّ عَلِيٍّ إِيمَانٌ وَ بُغْضُهُ کفر؛ دوستي علي (ع) ايمان و دشمني او کفر است».

مأمون گفت: آري. حضرت فرمودند: بنابراين اگر تقسيم بهشت و دوزخ بر اساس دوستي و دشمني با وي باشد، او قسمت کننده بهشت و دوزخ است. مأمون گفت: اي ابوالحسن! خداوند مرا پس از تو زنده نگذارد، گواهي مي‌دهم که تو وارث علم پيامبر خدايي. اباصلت هروي گفته است: هنگامي که امام رضا (ع) به منزل خويش بازگشت نزد او رفتم و عرض کردم: اي فرزند پيامبر خدا چه پاسخ نيکويي به مامون دادي.

پس حضرت فرمودند: اي اباصلت من به طريقه خودش با او سخن گفتم، همانا من از پدرم شنيدم که او از پدرانش از علي (ع) نقل مي‌کرد که فرموده است: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلي الله عليه و آله يَا عَلِيُّ أَنْتَ قَسِيمُ الْجَنَّةِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ تَقُولُ لِلنَّارِ هَذَا لِي وَ هَذَا لَک؛ پيامبر خدا فرمود: اي علي تو در روز رستاخيز قسمت کننده بهشتي، به دوزخ مي‌گويي اين (شخص) از آنِ من و اين (شخص) از آنِ تو.

شايد مأمون از نظر فکري نتوانسته بود بپذيرد که اميرالمؤمنين علي (ع) بي‌واسطه قسمت کننده بهشت و دوزخ باشد، چنان که اسلوب سؤال او از امام رضا (ع) حکايت از همين داردو از اين رو به حضرت عرض مي‌کند: اي ابوالحسن! مرا آگاه کن که جدت اميرالمؤمنين، چگونه قسمت کننده بهشت و دوزخ است و معناي اين چيست، من در اين باره زياد انديشيده‌ام. پاسخ امام رضا (ع) به مأمون حقيقت واقعي بوده و با آنچه براي اباصلت بيان فرموده مبني بر اين که تقسيم به صورت مباشر و مستقيم خواهد بود و تنها معنوي نيست، منافات ندارد.

همچنان که امام رضا (ع) در پاسخ خود به مأمون تصريح نفرموده است که اين تقسيم به صورت غير مباشر خواهد بود، زيرا پاسخ آن حضرت به مأمون منحصر به بيان علت اتصاف اميرالمؤمنين علي (ع) به اين صفت است. علاوه بر اين صفت تقسيم کنندگي بهشت از سوي اميرالمومنين علي (ع) در روايات شيعه به کررات ذکر شده است، چنانکه از مفضل بن عمر نقل شده است که گفت به امام صادق (ع)، عرض کردم به چه علت اميرالمومنين علي (ع)، «قسيم الجنة و النار» گفته شده است؟

حضرت فرمودند: به دليل اين که دوستي با حضرت، ايمان و دشمني با ايشان، کفر است. همانا بهشت براي اهل ايمان آفريده شده است و جهنم براي اهل کفر خلق شده است. بنابر اين حضرت علي (ع) به اين علت قسيم الجنة و النار است. پس در بهشت وارد نمي شود؛ مگر اهل محبت و دوستي با او و وارد آتش و جهنم نمي شود مگر اهل دشمني با علي (ع).

منابع: 1-شيخ صدوق، علل الشرايع، ج1: 162. 2-شيخ صدوق، عيون اخبار الرضا، ج1: 30. 3-فضل الله محمدجواد، تحليلي از زندگاني امام رضا (ع): 258.

متن زيرگزيده اي از بيانات مقام معظم رهبري در ديدار دانشجويان و اساتيد دانشگاههاي استان همدان در تيرماه سال 83 است:

“…اشاره کردم به مسأله‌ تقليد فرهنگي. البته تقليد فرهنگي خطر خيلي بزرگي است، اما اين حرف اشتباه نشود با اين‌که بنده با مُد و تنوع و تحول در روشهاي زندگي مخالفم؛ نخير، مُدگرايي و نوگرايي اگر افراطي نباشد، اگر روي چشم و همچشميِ رقابتهاي کودکانه نباشد، عيبي ندارد. لباس و رفتار و آرايش تغيير پيدا مي کند، مانعي هم ندارد؛ اما مواظب باشيد قبله‌نماي اين مُدگرايي به سمت اروپا نباشد؛ اين بد است.

اگر مديست‌هاي اروپا و آمريکا در مجلاتي که مُدها را مطرح مي کنند، فلان‌طور لباس را براي مردان يا زنانِ خودشان ترسيم کردند، آيا ما بايد اينجا در همدان يا تهران يا در مشهد آن را تقليد کنيم؟ اين بد است. خودتان طراحي کنيد و خودتان بسازيد.

بنده زمان رياست‌جمهوري در شوراي عالي انقلاب فرهنگي قضيه طرح لباس ملي را مطرح کردم و گفتم بياييد يک لباس ملي درست کنيم؛ بالاخره لباس ملي ما که اين کت و شلوار نيست. البته من با کت و شلوار مخالف نيستم؛ خود من هم گاهي اوقات در ارتفاعات يا جاهاي ديگر ممکن است کاپشن هم بپوشم؛ ايرادي هم ندارد؛ اما بالاخره اين لباس ملي ما نيست. عربها لباس ملي خودشان را دارند، هندي ها لباس ملي خودشان را دارند، اندونزيايي ها لباس ملي خودشان را دارند، کشورهاي گوناگون شرقي لباسهاي ملي خودشان را دارند، آفريقايي ها لباسهاي ملي خودشان را دارند و در مجامع جهاني هر کس لباس ملي خود را دارد؛ افتخار هم مي کنند. ما در جايي رئيس‌جمهوري را ديديم که لباس ملي اش عبارت بود از دامن! مرد بزرگ، دامن پوشيده بود! پاهاي او هم لخت بود! يک دامن تقريباً تا حدود زانو، و هيچ احساس حقارت هم نمي کرد. با افتخارِ تمام در آن جلسه شرکت مي کرد؛ مي آمد و مي رفت و مي نشست. اين، لباس ملي اوست؛ ايرادي هم ندارد. عربها با تفاخر، لباس ملي خودشان را مي پوشند - پيراهن بلند و چفيه و عقال - و ممکن است به نظر من و شما هيچ منطقي هم نداشته باشد؛ اما لباسِ آنهاست و آن را دوست دارند.

من و شما که ايراني هستيم، لباسمان چيست؟ شما نمي دانيد لباس ما چيست. البته من نمي گويم طرح اين لباس حتماً بايد برگردد به لباس پانصد سال قبل؛ ابداً. من مي گويم بنشينيد براي خودتان يک لباس طراحي کنيد. البته الان اين را از شما نمي خواهم؛ اين را من در شوراي عالي انقلاب فرهنگي مطرح کردم. آن روز ما يک بخش دولتي را مأمور کرديم و گفتيم دنبال اين کار برويد. يک کارِ مقدماتي هم کردند، اما آن را به جايي نرساندند؛ دوره‌ رياست‌جمهوري ما هم تمام شد! من مي خواهم بگويم اگر شما موي سرتان را مي خواهيد آرايش کنيد، اگر مي خواهيد لباس بپوشيد، اگر مي خواهيد سبک راه رفتن را تغيير دهيد، بکنيد؛ اما خودتان انجام دهيد؛ از ديگران ياد نگيريد…» ( منبع: Khamenei.ir )

شهيد مطهري: اگر از نظر اخلاقي اسلامي استعدادهاي طبيعي نبايد نابود شود ، پس تعبير به نفس کشتن ، يا ميراندن‏ نفس که احيانا در تعبيرات ديني و بيشتر در تعبيرات معلمين اخلاق اسلامي‏ و بالاخص در تعبيرات عارف مشربان اسلامي آمده است ، چه معني و چه‏ مفهومي دارد ؟

پاسخ : اين پرسش از آنچه قبلا گفتيم روشن شد ، اسلام نمي‏گويد طبيعت نفساني و استعداد فطري طبيعي را بايد نابود ساخت ، اسلام مي‏گويد : ” نفس اماره‏ ” را بايد نابود کرد ، همچنانکه گفتيم ، نفس اماره نماينده اختلال و به‏ هم خوردگي و نوعي طغيان و سرکشي است که در ضمير انسان به علل خاصي رخ‏ مي‏دهد ، کشتن نفس اماره معني خاموش کردن و فرو نشاندن فتنه و طغيان را در زمينه قوا و استعدادهاي نفساني مي‏دهد ، فرق است ميان خاموش کردن‏ فتنه و ميان نابود کردن قوائي که سبب فتنه مي‏گردند ، خاموش کردن فتنه‏ چه در فتنه‏هاي اجتماعي و چه در فتنه‏هاي رواني مستلزم نابود کردن افراد و قوائي که سبب آشوب و فتنه شده‏اند نيست ، بلکه مستلزم اين است که‏ عواملي که آن افراد و قوا را وادار به فتنه کرده است از بين برده شود . بعدا خواهيم گفت که اين نوع ميراندن گاهي به اشباع و ارضاء نفس حاصل‏ مي‏شود و گاهي به مخالفت با آن . اين نکته بايد اضافه شود که در تعبيرات ديني ، ما هرگز کلمه‏اي که به‏ معني ” نفس کشتن ” باشد ، پيدا نمي کنيم ، تعبيراتي که هست که البته‏ از دو سه مورد تجاوز نمي کند بصورت ميراندن نفس است .

منبع: اخلاق جنسي در اسلام و جهان غرب - اثر متفکر شهيد مرتضی مطهری

روزي يکي از پزشکان متدين، به جلسه مرحوم کربلايي احمد آقا تهراني آمد. يکي از دوستان، او را به خدمت کل احمد آقا معرفي کرده و از ايشان درخواست سفارش و نصيحتي کارگشا کرد.

کل احمد آقا نيز فرمودند: « هر چيزي در عالم براي کاري است؛ و جايگاه مخصوصي دارد. اگر چيزي را در جاي غير مقتضي قرار دادي، امر نادرستي را مرتکب شده اي. انسان هم در عالم براي خدمت و بندگي آمده است. بعضي افراد به شما مراجعه مي کنند که در وضع مالي نامساعدي بسر مي برند؛ و براي درمان پولي نداشته و از پرداخت حق شما عاجزند. وظيفه معنوي شما اين است که علاوه بر آنکه آنها را بصورت رايگان معالجه مي کنيد، چيزي هم در دستشان بگذاريد، تا صرف امور عقب افتاده خود کنند. حتي اگر لازم باشد، پول نسخه و دواي آنها را هم بپردازند.» در خلال همين سخنان، شخصي گفت: الحمدالله آقاي دکتر، همين صفت را در خود پياده کرده اند. کل احمد آقا نيز در تکميل کلامشان فرمودند: « مي دانم، اما هدف از اين تکرارها اين است که قلب ها، ايمان پيدا کند و به مقام يقين برسد.»

منبع:کتاب رندعالم سوز

مردی واردمسجدشدوگفت:حکم جزازآن خدانیست. نشايد. در اين هنگام امام على عليه‏‌السلام فرمود: (البته) حکم جز از آنِ خدا نيست «همانا وعده خدا راست است. مبادا آنان که به يقين نرسيده‌‏اند تو را سبکسر گردانند»

شما نمى‏‌دانيد اينها چه مى‏‌گويند، مى‏‌گويند: وجود حکومت لازم نيست.

اى مردم! (وضع) شما را درست و اصلاح نکند مگر فرمانروا؛ نيک باشد يا تبهکار. گفتند: سخن تو درباره فرمانرواى نيکو کردار، درست، امّا تبهکار چگونه؟

فرمود: مؤمن به کار خود مى‏‌پردازد و نابکار بر خوردار مى‏‌شود، خداوند اجل مقدّر را مى‏‌رساند، راههايتان امن مى‏‌شود، بازارهايتان رونق مى‏‌گيرد، خراجهايتان گردآورى مى‏‌شود، با دشمنتان پيکار مى‏‌شود و حقّ ناتوان از زورمند گرفته مى‏‌گردد.

متن حديث: أبو البختريّ: دَخَل رَجُلٌ المَسْجِدَ فَقَالَ: لاَ حُکْمَ إلاّ للّه‏ِِ، ثُمَّ قَالَ آخَرُ: لاَ حُکْمَ إلاّ للّه‏ِِ، فَقَالَ عَلِيٌّ: لاَ حُکْمَ إلاّ للّه‏ِِ «إنَّ وَعْدَ اللّه حَقٌّ وَ لاَ يَسْتَخِفَنَّکَ الّذِينَ لا يُوقِنُونَ»، فَمَا تَدْرُونَ مَا يَقُولُ هؤلاَءِ، يَقُولُونَ: لاَ إمَارَةَ. أيُّهَا النَّاسُ ،إنَّهُ لاَ يُصْلِحُکُمْ إلاَّ أمِيرٌ بَرٌّ أوْ فَاجِرٌ . قَالُوا : هذَا البَرُّ فَقَدْ عَرَفْنَاهُ ، فَمَا بَالُ الفَاجِرِ ؟ فَقَالَ : يَعْمَلُ المُؤْمِنُ ، وَيَمْلَأُ لِلْفَاجِرِ ، ويُبَلِّغُ اللّه‏ُ الأجَلَ ، وَتَأمَنُ سُبُلُکُمْ ، وَتَقُومُ أسْواقُکُمْ ، وَيُجْبى فَيْئُکُمْ ، وَيُجَاهَدُ عَدُوُّکُمْ ، ويُؤخَذُ لِلضَّعِيفِ مِنَ الشَّدِيدِ مِنْکُم.

«کنز العمّال، 31618 - منتخب ميزان الحکمة، 26 - شبيه اين حديث در بحارالانوار،ج75،ص358»

سوال: قيام متصل به رکوع کدام قيام نماز است؟

پاسخ: قيام متصل به رکوع قيامي است که نمازگزار بايد در آخرين لحظه ي قبل از رکوع داشته باشد، و رکن نماز است.

منبع: توضيح المسائل مراجع، واژه ها و اصطلاحات فقهي، ج 2، ص 22