از امام صادق(ع) روايت شده که فرمودند: وقتي که اين آيات بر پيامبر اسلام(ص) نازل شد «وَالَّذِينَ إِذَا فَعَلُواْ فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُواْ أَنْفُسَهُمْ ذَکَرُواْ اللّهَ فَاسْتَغْفَرُواْ لِذُنُوبِهِمْ وَمَن يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللّهُ وَلَمْ يُصِرُّواْ عَلَى مَا فَعَلُواْ وَهُمْ يَعْلَمُونَ. أُوْلَئِکَ جَزَآؤُهُم مَّغْفِرَةٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَجَنَّاتٌ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا وَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِينَ» (آيات 135، 136 سوره آل عمران)، ابليس (پدر شيطان‌ها) سخت ناراحت گرديد. بالاي کوهي در مکه به نام «ثور» رفت و آژير خطرش بلند شد و همه يارانش را به تشکيل انجمن خود دعوت نمود. همه بچه شيطان‌ها جمع شدند، ابليس نزول آيات فوق را به اطلاع آنان رساند و اظهار نگراني کرد و از آنها کمک خواست.

يکي از ياران او گفت: من با دعوت نمودن انسان‌ها از اين گناه به آن گناه، اثر اين آيه را خنثي مي‌کنم. ابليس سخن او را نپذيرفت. ديگري پيشنهادي شبيه اولي کرد، ولي باز مورد پذيرش ابليس قرار نگرفت تا اين که شيطان کهنه‌کاري به نام «وسواس خنّاس» گفت: پيشنهاد من اين است که فرزندان آدم را با وعده‌ها و آرزوهاي طولاني آلوده به گناه مي‎کنم و مي‌گويم که الآن براي توبه کردن زود است و فرصت توبه بسيار است. وقتي که مرتکب گناه شدند، خدا را فراموش کرده و بازگشت به سوي خدا (توبه) از خاطر آنان محو مي‌گردد. ابليس گفت: مرحبا! راه همين است. سپس اين مأموريت را تا پايان دنيا به او سپرد.

منبع: داستان هاي صاحبدلان، ج 1، صص 150 -151به نقل ازامالی صدوق