تسبيحات حضرت زهرا(عليهاالسلام) از آثار و برکات بسيارى برخوردار است که از جمله آنها نجات يافتن از شقاوت و بدبختى است. هر انسانى به تناسب بينش و نگرشى که به جهان هستى و وجود پرآشوب خود دارد به دنبال خوشبختى است، و به عبارتى ديگر يکى از مهمترين مسائلى که همه انسان ها را آگاه يا ناآگاه به خود مشغول داشته است به طورى که کارهاى زندگى و برنامه‏ هايشان را در جهت وصول به آن پى‏ريزى مى‏کنند، مسئله‏ى رسيدن به سعادت و گريز از شقاوت است.

امام صادق(عليه‏السلام) در اين رابطه مى‏ فرمايد: «يا ابا هارون، انا نامر صبياننا بتسبيح فاطمه عليهاالسلام کما نامرهم بالصلاه، فالزمه، فانه لم يلزمه عبد فشقى»(1)؛ اى ابا هارون! ما بچه‏ هاى خود را همانطور که به نماز امر مى‏ کنيم به تسبيحات حضرت فاطمه(عليهاالسلام) نيز امر مى ‏کنيم. تو نيز بر آن مداومت کن، زيرا هرگز به شقاوت نيفتاده است بنده‎اي که بر آن مداومت نموده است. امام صادق(عليه‏السلام) در اين رابطه مى ‏فرمايد: اى ابا هارون! ما بچه‏ هاى خود را همانطور که به نماز امر مى‏ کنيم به تسبيحات حضرت فاطمه(عليهاالسلام) نيز امر مى‏کنيم. تو نيز بر آن مداومت کن، زيرا هرگز به شقاوت نيفتاده است بنده‎اي که بر آن مداومت نموده است.

و نيز از اين حديث شريف استفاده مى‏شود که شايسته است والدين محترم، تسبيحات حضرت زهرا (عليهاالسلام) را مانند نماز به فرزندانشان تعليم کنند، باشد که مشمول اين حديث گردند. امام باقر(عليه‏السلام) مى‏فرمايد: هر کس تسبيحات حضرت فاطمه(عليهاالسلام) را بجا آورد و پس از آن استغفار کند، مورد مغفرت قرار مى ‏گيرد، و آن تسبيح به زبان صد تا است، و در ميزان (اعمال) هزار (ثواب) دارد، و شيطان را دور کرده، و خداى رحمان را خشنود و راضى مى‏ نمايد.

از امام صادق(عليه‏السلام) روايت است که وقتي انسان در جاى خواب خود مى‏ خوابد، فرشته‏ي بزرگوارى و شيطان سرکشي به سوى او مى ‏آيند، پس فرشته به او مى‏گويد: روز خود را به خير ختم کن و شب را با خير افتتاح کن، و شيطان مى‏گويد: روز خود را با گناه ختم کن و شب را با گناه افتتاح کن. اگر اطاعت فرشته کرد و تسبيحات حضرت زهرا( عليهاالسلام) را در وقت خواب خواند، فرشته آن شيطان را مي‏راند و از او دور مى‏کند، و او را تا هنگام بيدارى محافظت مى‏کند، پس باز شيطان مى‏آيد و او را امر به گناه مى‏کند و ملک او را به خير امر مى‏کند. اگر از فرشته اطاعت کرد و تسبيح آن حضرت را گفت آن فرشته، شيطان را از او دور مى‏کند و حقتعالى عبادت تمام آن شب را در نامه‏ى عملش مى‏نويسد.(3)

بنا بر روايت امام صادق(عليه‏السلام)، تسبيحات حضرت زهرا(عليهاالسلام) از جمله‏ ى ذکر کثيرى است که خداوند در قرآن کريم ياد فرموده است: «تسبيح فاطمة الزهراء عليهاالسلام من الذکر الکثير الذى قال الله عز و جل: «واذکروا الله ذکرا کثيرا.» و از طرفى رسول گرامى اسلام فرموده است: «من اکثر ذکر الله عز و جل احبه الله و من ذکر الله کثيرا کتبت له برائتان؛ برائة من النار و برائة من النفاق»(4)؛ هر کس ذکر خداى عزوجل را بسيار کند خداوند او را دوست دارد، و هر کس ذکر خدا را بسيار کند براى او دو برائت(منشور آزادى) نوشته شود: يکى برائت از آتش جهنم، و ديگرى برائت از نفاق و دورويى. لذا تسبيحات صديقه‏ى طاهره اگر با شرائطش انجام پذيرد، موجب برائت از دوزخ و نفاق مى‏ گردد.

پي‎نوشت‎ ها: 1ـ فروع کافى، کتاب الصلاه، ص 343، ح 13.

2ـ وسائل الشيعه، ج 4، ص 1023، ح 3.

3ـ شيطان دشمن ديرينه‏ى انسان، محمد نصيرى، ص 136.

4ـ اصول کافى، ج 2، ص 499، ح 3.

مرحوم حضرت آيت الله سيد علي آقا قاضي شاگردان خود را به خواندن دعايي در قنوت سفارش مي کرد. علامه طهراني ذيل جمله: «اللهم أرنا الاشياء کما هي» مي‌فرمايد: «از جمله فقرات دعائي است که در قنوت نمازهاي فريضه و نافله خوانده مي‌شود و اول فقره آن اين است: «اللهم ارزقني حُبک، وحب ما تحبه و حب من يحبک و العمل الذي يبلغني الي حبک و اجعل حب أحب الاشياء الي.»

(همه اين دعا را در «بحرالمعارف» ص 309، قسمتي را از حضرت رسول و قسمتي را از اميرالمومنين(ع) آورده است و نيز در مجموعه مطبوعه‌اي کوچک از حاج ملا محمد جعفر کبودر آهنگي قسمتي از آن موجود است.) آيت عظماي حق مرحوم حاج ميرزا سيد علي آقا قاضي به شاگردان خود دستور مي‌داده‌اند اين دعا را در قنوت نمازهايشان بخوانند.»

کتاب اسوه عارفان – ص 77

استاد بزرگ اخلاق آقاي ميرزا اسماعيل دولابي پيش از وفات براي زندگي مومنانه 15 دستورالعمل را ذکر مي‌کند که به ترتيب در ذيل آورده شده است:

1. هر وقت در زندگي‌ات گيري پيش آمد و راه بندان شد، بدان خدا کرده است؛ زود برو با او خلوت کن و بگو با من چه کار داشتي که راهم را بستي؟ هر کس گرفتار است، در واقع گرفته ي يار است.

2.زيارتت، نمازت، ذکرت و عبادتت را تا زيارت بعد، نماز بعد، ذکر بعد و عبادت بعد حفظ کن؛ کار بد، حرف بد، دعوا و جدال و… نکن و آن را سالم به بعدي برسان. اگر اين کار را بکني، دائمي مي شود؛ دائم در زيارت و نماز و ذکر و عبادت خواهي بود.

3.اگر غلام خانه‌زادي پس از سال ها بر سر سفره صاحب خود نشستن و خوردن، روزي غصه دار شود و بگويد فردا من چه بخورم؟ اين توهين به صاحبش است و با اين غصه خوردن صاحبش را اذيت مي کند. بعد از عمري روزي خدا را خوردن، جا ندارد براي روزي فردايمان غصه دار و نگران باشيم.

ادامه »

سوال              

خريد و فروش پايان نامه چه حکمي دارد؟

پاسخ

دفتر مقام معظم رهبري (مدظله العالي)

خريد و فروش پايان نامه جايز نيست.

آيت الله صافي گلپايگاني (مدظله العالي) امر مذکور در سؤال، در مواردي که موجب تخلّف از مقررات و معرّفي غير صالح به‌جاي صالح باشد، جايز نيست.

آيت الله موسوي اردبيلي (مدظله العالي) اگر مقصود آن است که پايان‌نامه را ديگري بنويسد و به فرد نيازمند بفروشد که به عنوان پايان‌نامه خودش ارائه کند، جايز نيست.

آيت‌ الله نوري همداني (مدظله العالي) بايد بر اساس مقررات حکومت اسلامي باشد.

آيت الله مکارم شيرازي (مدظله العالي) چنانچه بر خلاف مقررات دانشگاه باشد جايز نيست.

آيت الله علوي گرگاني (مدظله العالي) جايز نيست.

امام خميني (ره): خوف آن دارم که تبليغات براي اشخاص که به اسلام و جمهوري اسلامي اعتقاد ندارند … براي راه پيدا کردن به مجلس … خود را هوادار اسلام و مسلمانان جا مي‌زنند، در قشري از ملت و جوانان پاکدل تاثير کند و آراي مقدس خود را به کساني دهند که به نفع اجانب، با اسلام و جمهوري اسلامي مخالفت اساسي دارند            21 اسفند 1358

براي پاسخ به اين سئوال که آيا ارواح و اجنه توانايي حمله به انسان و آزار و اذيت او را دارند، بايد چند نکته را توضيح دهيم:

1. چيستي جن و روح: جن در لغت به معناى پوشيدگى و پنهانى است. اين واژه در موارد متعددي در قرآن ذکر شده است و سوره‏اى به همين نام در قرآن وجود دارد که در آن برخي از ويژگي‌هاي اين موجود پنهان، بيان شده است. برطبق آياتي از ديگر سوره‌هاي قرآن اين موجود همانند انسان مادى بوده و از آتش [1] و يا آميخته‏ اى از آتش [2] آفريده شده است. و موجودى است با شعور و اراده که به اقتضاى طبيعتش از حواس بشر پوشيده است و در شرايط عادى، قابل درک حسى نيست. او مانند انسان، مکلف است [3] و در آخرت برانگيخته مى‏شود. و در اين جهان مى‏ تواند مطيع يا عاصى، مؤمن يا مشرک باشد. [4] و مؤمنين آنها در خدمت ائمه(ع) بوده و انسانهاي مؤمن و شيعه را برادر خود مي‏ خوانند. [5]

ادامه »

سرّ اين که در هنگام دعا دو دست را به طرف آسمان بلند مى‏ کنيم چيست؟با اين که خداوند در همه جا و در هر طرف مى ‏باشد.

پاسخ :

محمّد بن الحسن از محمّد بن الحسن الصفّار، از محمّد بن عيسى، از محمّد بن عيسى، از قاسم بن يحيى، از جدّش حسن بن راشد، از ابو بصير از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام نقل کرده که آن جناب فرمودند: پدرم از پدرش از پدران گرامش عليهم السّلام نقل کرده‏ اند که اميرالمؤمنين عليه السّلام فرمودند: هر گاه يکى از شما نمازش تمام شد دو دستش را به طرف آسمان بلند کند و دعا نمايد.

ابن سبا عرض کرد: يا امير المؤمنين آيا خدا در همه مکان ها نيست؟ امير المؤمنين عليه السّلام فرمودند: آرى. عرضه داشت: پس چرا دست ها را به طرف آسمان بلند کنيم؟ حضرت فرمودند: مگر اين آيه را نخوانده‏اى؟ وَ فِي السَّماءِ رِزْقُکُمْ وَ ما تُوعَدُونَ‏ (روزى شما با همه وعده ‏ها که به شما داده‏ اند در آسمان مى‏ باشد)

پس روزى را طلب نمى‏ کنند مگر از مکان و جايگاه روزى و آنچه حق تعالى وعده ‏اش را داده است آسمان مى‏ باشد.

منبع: ابن بابويه، محمد بن على، علل الشرائع / ترجمه ذهنى تهرانى - ايران ؛ قم، چاپ: اول، 1380ش.

وادي يابس به معناي بيابان خشک و بي‌آب و علف است. اين نام به طور خاص اشاره به سرزميني واقع در منطقه حوران، نزديک اذرعات (درعا) در مرز سوريه و اردن دارد و نيز منطقه سنگلاخي است که از سنگ‌هاي آنجا، سنگ آسياب مي‌سازند.(1) نام اين سرزمين‌ بارها در روايات مربوط به حوادث آخرالزمان، به ويژه موضوع خروج سفياني آمده است.

سفياني همان‌طور که از نامش پيداست از نوادگان ابوسفيان و فرزند هندجگرخوار است. او شورش کرده و مدّت 9 ماه جنگ و خون‌ريزي شديدي به وجود مي‌آورد. پيامبر اکرم(ص) در رواياتي، از جمله روايت زير، تمامي جنبش سفياني را به طور خلاصه شرح مي‌دهد و محلّ خروج او را نيز “وادي يابس” بيان مي‌کنند.

از حذيفه روايت شده است: “پيامبر(ص) از فتنه‌اي که بين مشرق و مغرب واقع خواهد شد ياد نمود و فرمود، در حالي که آنها گرفتار فتنه هستند، ناگهان سفياني از وادي يابس (بيابان خشک) بر آنها خروج کند، تا آنکه در دمشق فرود آيد. آنگاه دو لشکر را به سوي مشرق و مدينه روانه کند تا به زمين بابل از شهر نفرين شده (بغداد) برسد. او بيش از سه هزار نفر را بکشد و بالغ بر يکصد زن را به زور تصاحب کند و سيصد نفر از اولاد فلان عبّاس را به هلاکت رساند، آنگاه به کوفه هجوم آورده، اطراف آن را ويران سازد.

سپس از آنجا خارج شده به سوي شام حرکت کند. در اين هنگام لشکري با پرچم هدايت از آن منطقه به پا خيزد و با لشکر سفياني رو در رو گردد و آنها را چنان تار و مار کند که يک نفر هم که خبر مرگ بقيه را ببرد باقي نماند و آنچه از اسيرها و غنيمت‌ها در دست آنهاست باز پس گيرند. امّا لشکر روم وارد مدينه شده و سه شبانه روز به غارت و چپاول آنجا پردازند، آنگاه به سوي مکّه روانه گردند تا به بيابان رسند.

خداوند در اين هنگام جبرئيل را به سوي آنها فرستد و فرمايد: «اي جبرئيل برو آنها را نابود کن»، پس جبرئيل ضربه‌اي به آن زمين زند که آنها را در خود فرو برد. هيچ يک از آنها نجات نيابد مگر دو نفر از قبيله جهينه".(2) همچنين در نسخه خطي ابن حماد از امام کاظم(ع) نقل شده که فرمودند: “سفياني از فرزندان خالد، پسر ابوسفيان مردي با سر درشت و چهره‌اي آبله‌گون، در چشمش نقطه‌اي سفيد پيداست، او از سمت دمشق که «دره خشک» ناميده مي‌شود، با هفت نفر که يکي از آنها درفشي آماده اهتزاز با خود دارد، خروج مي‌کند."(3)

پي‌نوشت‌ها: 1- تونه‌اي، مجتبي، موعودنامه: فرهنگ الفبايي مهدويت، ص 751.

2- بحارالانوار، ج 52، ص 75.

3- نسخة خطي ابن حماد، ص 75 به نقل از کوراني، علي، عصر ظهور.

پيامبر خدا صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله و سلّم : اگر همه دنيا نابود شود ، نزد خدا اهميتش کمتر از خونى است که بنا حقّ ريخته شود .

الترغيب والترهيب : 3 / 293 / 6 منتخب ميزان الحکمه:458

پيامبر اکرم صَلَّي اللهُ عَلَيهِ وَالِهِ وَ سَلَّمَ مي فرمايد: الدُّنْيا دَارُ مَنْ لَا دَارَ لَهُ وَ مَالُ مَنْ لَا مَالَ لَهُ لَهَا يجْمَعُ مَنْ لَا عَقْلَ لَهُ وَ عَلَيهَا يعَادِي مَنْ لَا عِلْمَ لَهُ وَ عَلَيهَا يحْسُدُ مَنْ لَا ثِقَةَ لَهُ وَ لَهَا يسْعَي مَنْ لَا يقِينَ لَهُ [1]

رسول اکرم صلّي الله علَيه و آله و سلَّم فرمودند: دنيا خانه کسي است که خانه ندارد و ثروت و مال کسي است که ثروت و مال ندارد. کسي که عقل و خرد ندارد، دنيا را براي خودِ دنيا جمع مي­ کند و کساني که علم و آگاهي ندارند، براي دنيا، نزاع و دشمني مي­کنند. کساني که به خداوند اعتماد ندارند، بر سر دنيا حسد مي­ ورزند و کساني براي خودِ دنيا و به دست آوردن آن سعي و تلاش مي کنند که معاد و آخرت را باور ندارند.

شرح حديث

انساني که خانۀ آخرت را از دست داده است، دنيا را به عنوان خانۀ خود قرار داده و از آن بيرون نمي ­رود. کسي که خانۀ آخرت را دارد، در خانۀ اجاره ­اي دنيا نمي ­نشيند و انساني که دستش از سرمايه و ثروت اخروي خالي است، امور مادي دنيايي را سرمايه خود مي­ داند که مي­ گذارد و مي­ رود و کسي که از عقل و خرد بي ­بهره است، به دنبال جمع کردن همين امور دنيايي براي خود دنيا است، نه براي بهره بردن از امور دنيايي براي روزي که بايد حساب آن را پس بدهد که از کجا آورده و در چه راهي خرج کرده است. انسان ­هايي که نادان هستند، بر سر همين امور دنيايي با يکديگر به نزاع و دشمني مي ­پردازند اما هر دو آنها دنيا را مي ­گذارند و مي­روند. آن هم براي کساني که برايشان فاتحه هم نخواهند خواند. اينها بر سر همين دنيا حسد، يعني آرزوي زوال نعمت براي ديگران را دارند. اين انسان­ ها اعتماد و اتکاي به خداوند نداشته و باور و يقين به معاد و آخرت هم ندارند.

پي نوشت [1] مجموعه ورام، جلد1، صفحه 130

منبع : پايگاه اطلاع رساني آيت الله حاج شيخ مجتبي تهراني