مرحوم حضرت آيت الله العظمي بهجت مي فرمود: انجام طاعت و ترک معصيت به حسب ظاهر مشکل است، و سلمان شدن مشکل، بلکه کالمحال است، و لذا غير از معصومين-عليهم‌السلام- همه به ترک طاعت و فعل معصيت مبتلا هستيم.مرحوم حضرت آيت الله العظمي بهجت مي فرمود: انجام طاعت و ترک معصيت به حسب ظاهر مشکل است، و سلمان شدن مشکل، بلکه کالمحال است، و لذا غير از معصومين-عليهم‌السلام- همه به ترک طاعت و فعل معصيت مبتلا هستيم و معصوم بودن مثل اين که نشدني است، ولي در افراد بشر، شمر هم بسيار است؛

اما آيا چيزي هست که مطلب* را آسان کند؟ از اموري که خيلي سهل الموونه و آسان است – ولو عمل بر خلاف قول باشد- اين است که انسان ملاحظه کند و ببيند اگر ملتزم به طاعت و تارک معصيت باشد، ايا حال او مثل صورتي است که ترک طاعت و فعل معصيت مي کند و آيا اين حال مثل حالت اول است، يا خير؟

ادامه »

مرحوم ميرزا اسماعيل دولابي مي فرمود: خيلي چيزها مخفي است. بايد آن را با منقاش محبت بيرون آورد. اهل محبت هنرهاي بزرگي دارند. علم را از ائمه(عليهم‌السلام) مي‌کشيدند. يعني با محبت مي‌نشستند. اصلا به حضرت نگاه نمي‌کردند، فقط حواسش به دلش بود و به آن جا که حضرت دارد صحبت مي کند چسبانيده بود.

آن برجسته‌ها، علم را از مواليان مي‌کشيدند. محب سالم از محبوبش، مريد سالم از مرادش، شاگرد سالم از استادش، علم و معرفت را بيرون مي‌کشد. طالب سالم از خوبان خدا علم را بيرون مي‌کشد. به گوش و اينها کار ندارد، بلکه اخلاص و ادب نشان مي‌دهد. حضرت سلمان را ديدي چقدر با ادب نزد پيغمبر خدا و ائمه(عليهم‌السلام) مي‌نشست و آن جور علم را اخذ کرد. نه مساله پرسيد و نه اين طرف و آن طرف دويد. مومنين را سرافراز کرد.

ادامه »

پيامبر خدا صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله و سلّم : خداوند متعال ، به وجود جوان عبادت پيشه بر فرشتگان مى‏ نازد و مى‏ فرمايد : بنگريد اين بنده مرا ! به خاطر من از شهوت خويش دست کشيده است .

کنز العمّال : 43057 منتخب ميزان الحکمة : 288

 امام صادق عليه السلام در روايتي تاکيد فرموده اند؛ اگر کسي سه خصلت ذيل را نداشته باشد دچار خسران خواهد شد. قال الامام الصادق عليه السلام…. مَنْ لَمْ يرْغَبْ فِي ثَلَاثٍ ابْتُلِي بِثَلَاثٍ مَنْ لَمْ يرْغَبْ فِي السَّلَامَةِ ابْتُلِي بِالْخِذْلَانِ وَ مَنْ لَمْ يرْغَبْ فِي الْمَعْرُوفِ ابْتُلِي بِالنَّدَامَةِ وَ مَنْ لَمْ يرْغَبْ فِي الِاسْتِکثَارِ مِنَ الْإِخْوَانِ ابْتُلِي بِالْخُسْرَان .[1]

هر کس به سه چيز رغبت و تمايل نداشته باشد، گرفتار مي شود: هر کس مسالمت جو نباشد به خواري مبتلا مي شود. هر کس به نيکوکاري رغبت نکند، پشيمان مي شود. هر کس تعداد برادران خود را زياد نکند ضرر خواهد کرد.

پي نوشت: [1] تحف العقول عن آل الرسول (ص)، ص: 319

آزادگان دفاع مقدس/ جنايت و رذالت و کينه ورزي ، از خصوصيات روحي نظامي هاي بعثي بود ؛ اما من به نوبه خود نمي توانم اين حکم را به همه سرايت بدهم. بودند افرادي که در کسوت نظاميگري بعثيها انجام وظيفه مي کردند ، اما طينتي پاک داشتند که گاهي که فرصتي دست مي داد ونسيم روحاني، غبار قلب هاي زنگ گرفته شان را مي زدود ، مي ديدي که چيزي از پاکترين انسان هاي مخلص خدا کم ندارند. يک بار که بچه هاي آسايشگاه ۱۲ داشتند دعاي کميل مي خوانند ، «سائر» که از يکي نگهبان هاي خشن و تند خوي عراقي بود، پشت پنجره مي آيد و تا بچه ها به خود مي آيند، مي فهمد که قضيه چه بوده است. بچه ها مي خواستند حاشا کنند؛ اما او اصرار مي کند که کارتان را ادامه بدهيد، مي خواهم ببينم دعا خواندن شما چگونه است. پس از آنکه قول مي دهد به فرمانده ي اردوگاه چيزي نگويد، يکي از بچه ها شروع مي کند به خواندن دعاي کميل. لحظه هاي اول با نگاه تمسخر ، بچه ها را زير نظر گرفته بوده ،اما وقتي مدتي مي گذرد ،او هم نم نمک دلش نرم شده ، کم کم همراه با بچه ها اشکش سرازير مي شود. وقتي دعا تمام شده بود، از بچه ها سئوال مي کند ، ديگر چه روز هايي دعا مي خوانيد. بچه ها به اين گمان که حتماً دارد فيلم بازي مي کند و مي خواهد افراد و برنامه ها را شناسايي کند، چيزي به او نمي گويند؛ اما خودش شب جمعه بعد مي آيد پشت پنجره و به بچه ها مي گويد همان دعايي را که شب جمعه قبل خوانديد ، امشب نيز مي خوانيد؟ آن دعا چنان در روحيه ي او تاثير گذاشته بود که حتي سعي مي کرد ظاهر خود را نيز حفظ کند و معمولاً ته ريشي نيز مي گذاشت و وقتي خوب با بچه ها انس گرفته بود، مي آمد پشت پنجره مي ايستاد، هم دعا را گوش مي کرد و هم به اين بهانه که دارد نگهباني مي دهد , نمي گذاشت که سرباز هاي ديگري مزاحم بچه ها شوند. اين سائر که دعاي کميل او را زير ورو کرده بود، کسي بود که با کمال افتخار به ما مي گفت شغل پدر و مادر من در بغداد رقاصي است !

امام صادق عليه‏السلام : اُفّ بر مسلمانى که در روز جمعه هر هفته براى رسيدگى به کار دين خود ، دست از کار نمى ‏کشد .

الخصال ، ص 393 .

 امام على‌بن‌الحسين عليه‌السلام:

راحتى و آسايش در دنيا و براى اهل دنيا وجود ندارد، راحتى و آسايش تنها در بهشت است، و براى اهل بهشت! رنج و تعب در دنيا آفريده شده، و براى اهل دنيا، و (به همين دليل) هر کسى پيمانه اى از آن به دست مى آورد دو برابر آن حرص نصيب او مى‌شود. و کسانى که از دنيا بيشتر دارند فقيرترند! زيرا محتاج ديگران در حفظ اموال خويشند، و به وسائل و ادوات زيادى براى حفظ آن نيازمندند، بنابراين در ثروت دنيا راحتى نيز وجود ندارد.

متن حديث: الراحة لم تخلق فى الدنيا و لا لاهل الدنيا، انما خلقت الراحة فى الجنة و لاهل الجنة، و التعب و النصب خلقا فى الدنيا، و لاهل الدنيا، و ما اعطى احد منها جفنة الا اعطى من الحرص مثليها، و من اصاب من الدنيا اکثر، کان فيها اشد فقرا لانه يفتقر الى الناس فى حفظ امواله ، و تفتقر الى کل آلة من آلات الدنيا، فليس فى غنى الدنيا الراحة!

« بحارالانوار ج 70 ص 92»