به لحاظ شرعي بي حجابي و دزدي هر دو منکر هستند و نسبت به جلوگيري از هر دو امر حرام بايد در حد توان اقدام نمود. بر هر يک از ما واجب است تا اولا خود را از حرام بازداشته و ثانيا نسبت به ديگران از فريضه امر به معروف و نهي از منکر با وجود شرايط و مراتبش غافل نشويم. مجوز گناه وجود آيات و روايات فراواني که در خصوص حجاب وجود دارد، به خوبي حاکي از اهميت و ارزش آن در بين اوامر و فرامين الهي است. علي رغم تأکيد و وجود آيات و روايات در اين خصوص شاهد هستيم آنچنان که بايد و شايسته است بعضي اشخاص خود را ملزم به آن ندانسته و در انظار عمومي با پوشش غير اسلامي ، به حالتي متأسفانه بي حيايي حاضر مي شوند. اول چيزي که براي بي حيا کردن مردم و جامعه پنبه ي آن زده مي شود، حجاب است. اصلي که امروز در جامعه ما متاسفانه مهجور باقي مانده است.

تمام فرايض الهي در قرآن کريم عمدتا اشاره شده است. ما در جامعه هنوز باور نکرده ايم حجاب اصل ضروري دين و فريضه است. لذا خيلي در اين لباس مي آيد حرف هاي عجيبي مي زنند که “چه کار به اين موي زن ها داريد شما جلوي اختلاس ها را بگيريد.” هر دو تاي اينها مهم و اهم است.

امروز مفاسد مالي به ريشه اعتقادي ضربه مي زند و در اين شکي نيست اما نکته ي قابل توجه اين است که مبارزه خدا، مبارزه با فساد است و واجب خدا، واجب است و نمي توان يک واجب را فداي واجب ديگر کرد… واجبي که با کمرنگ کردن آن، ناهنجاري سنگيني (بي حجابي) براي جامعه به بار آورده است که بازتاب هاي خسارت باري به دنبال دارد …

سوال مهمي که در اين خصوص مطرح مي باشد اين است که علت و منشأ اين ناهنجاري ديني و اجتماعي چيست؟

1-عدم آگاهي و شناخت کافي از آموزه هاي ديني يکي از مهمترين و اساسي ترين عوامل بروز ناهنجاري هاي اجتماعي از جمله بي حجابي در جامعه ديني، عدم درک صحيح از مفاهيم ديني و اسلامي و عدم باور و اعتقاد قلبي به محفوظات ديني است توجه به داشته ها و ايمان قلبي و برگشتن و تأمل کردن در محفوظات ديني موضوعي است که اگر مورد توجه و اهميت قرار نگيرد خروجي آن بي اعتنايي، و دهن کجي به وظايف ديني خواهد بود؛ به همين جهت خداوند متعال مومنين را خطاب قرار داده و آنها را به تجديد نظر در رفتارهاي خود دعوت مي نمايد: «يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا آمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ الْکِتابِ الَّذي نَزَّلَ عَلى رَسُولِهِ؛ [سوره نساء، آيه 136] اى کسانى که ايمان آورده ايد! به خدا و پيامبرش، و کتابى که بر او نازل کرده، ايمان (واقعى) بياوريد». مفسران قرآن ذيل اين آيه شريف نکات بسيار زيبايي را بيان کرده اند از جمله اينکه در تفسير نمونه بيان شده است: « قطع نظر از شأن نزول آيه، اين احتمال در تفسير آيه وجود دارد که روى سخن به تمام مؤمنان باشد، مؤمنانى که ظاهراً اسلام را پذيرفته اند اما هنوز در اعماق جان آنها نفوذ نکرده است، اينجا است که از آنها دعوت مي شود که از صميم دل و در درون جان مؤمن شوند»، [1] ايمان و اقرار واقعي به اسلام زماني به درجه کمال خود مي رسد که علاوه بر شناخت و باور قلبي در وادي عمل نيز مشهود باشد. به طور مثال کسي که به وحدانيت خداوند متعال و حقانيت دستورات او اقرار دارد، در وادي عمل نبايد بهانه گير بوده و به راحتي حجاب خود را بر زمين نهد. امام علي (عليه السلام) در خصوص رابطه جهل و ارتکاب افعال مذموم اين چنين مي فرمايد: « لَا يَجْتَرِئُ عَلَى اللَّهِ إِلَّا جَاهِلٌ شَقِي ؛[2] گستاخي و جرأت بر (نافرماني) خداوند را جز جاهل شقي روا نمي دارد.

-2- بي توجهي به قبح و بزرگي گناه هرگاه مردمى در برابر زشت کاري هايى که در ميانشان صورت مى گيرد دم فرو بندند و آن را تغيير ندهند، زودباشد که خداوند عزّ و جلّ کيفر خود را شامل همه آنان سازد از جمله عوامل مؤثر در ترويج ناهنجاري بي حجابي در جامعه، بي توجهي به بزرگي اين گناه است. با بررسي و تأمل در علت و منشأ بي حجابي به روشني بدست مي آيد، در نظر اين افراد رعايت حجاب موضوعي کم اهميت و غير ضروري جلوه نموده است. گاهاً ديده مي شود اين افراد با طرح قياس هاي غير منطقي و باطل به دنبال تبرئه خود بوده تا اينکه کار قبيح خود را توجيح نمايند. به طور مثال با بيان و نشان دادن معضلات اجتماعي همچون اختلاس هاي ميلياردي، مشکلات فراوان معيشتي و اقتصادي، بي کاري جوانان و ساير مباحث بي ارتباط با مقوله حجاب، بزرگي و قبح گناه خود را فراموش مي نمايند. اين در حالي است که خطاي ديگران و وجود ساير معضلات به هر اندازه که بزرگ باشد، هيچ گاه مجوز گناه به ظاهر کوچک ما نخواهد بود. از طرفي در فرهنگ روايات کوچک شمردن گناه موجب دور شدن از مغفرت الهي معرفي شده است.

 

-3- فردي و غير اجتماعي دانستن حجاب بعضي از افراد به زعم اينکه نگه داشتن حجاب موضوعي شخصي و فردي ست، از رعايت آن در اجتماع سر باز مي زنند. اين دسته افراد اين چنين تصور مي کنند که تمام قوانين اسلامي دستوراتي فردي هستند، که اشخاص در رعايت آنها مختار مي باشند. اين در حالي است که بسياري از اين قوانين در حوزه اجتماع کارايي خاص داشته؛ به همين جهت نمي توانند به بهانه ي عدم اجبار در دين آنها را زير پا گذاشته و از رعايت آن خود داري نمايند. به طور روشن تر، از آنجا که بي حجابي تأثير مستقيمي بر آشفتگي، و تهيج احساسات نفساني افراد دارد، بي توجهي در اين خصوص مي تواند تبعات جبران ناپذيري را به دنبال داشته باشد. دلايل قرآني اجتماعي بودن حجاب 1-وجوب امر به معروف و نهي از منکر رعايت نکردن حجاب تا زماني که در حيطه خصوصي و شخصي باشد، مشمول امر به معروف و نهي از منکر نمي شود. ولي هنگامي که بي حجابي جنبه علني و اجتماعي به خود مي گيرد و شخص در صدد تظاهر به گناه مي گردد، بر ساير افراد واجب است که از آن نهي نموده و از شيوع اين چنين گناهي در اجتماع جلوگيري نمايند. امام صادق (عليه السلام) مي فرمايد: «ما أقَرَّ قَومٌ بِالمُنکَرِ بَينَ أظهُرِهِم لا يُغيِّرونَهُ إلاّ أوشَکَ أن يَعُمَّهُمُ اللّه عَزَّ و جلَّ بِعِقابٍ مِن عِندِهِ ؛[4]: هرگاه مردمى در برابر زشت کاري هايى که در ميانشان صورت مى گيرد دم فرو بندند و آن را تغيير ندهند، زود باشد که خداوند عزّ و جلّ کيفر خود را شامل همه آنان سازد». اين روايت گوياي اين است که اگر موضوع حجاب حکمي شخصي بوده، لزومي نداشت کسي از آن نهي نمايد و خطا کار را توبيخ نمايد. 2-ممنوعيت ضرر به ديگران امام صادق (عليه السلام) از قول رسول خدا (صلي الله عليه و اله و سلم) فرمودند : گناه پنهاني که شخص آن را در خلوت انجام مي دهد فقط به خود او ضرر مي زند ولي گناه علني موقعي که مورد تنفر و سرزنش جامعه قرار نگيرد ضرر عمومي دارد هرچند بعضي افراد به دنبال بي ارتباط دانستن موضوع بي حجابي با شيوع بزهکاري هاي اجتماعي هستند؛ ولي آنچه مسلم و قطعي به نظر مي رسد اين است که، به هر اندازه جامعه، از فرهنگ حجاب و عفاف باز ماند، رفتارهاي پرخطري همچون زياده طلبي هاي شهواني در بين افراد جامعه بيشتر مي شود. جواني که در ارتباطات اجتماعي خود با ظاهر زيبا و آرايش شده ي دختران عشوه گر مواجه مي شود حتي اگر ايمان قوي داشته باشد در معرض خطر بزرگ هواي نفس است کما اينکه حضرت يوسف (عليه السلام) نيز خود را مبري از آن ندانسته است. «وَ ما أُبَرِّئُ نَفْسي إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلاَّ ما رَحِمَ رَبِّي إِنَّ رَبِّي غَفُورٌ رَحيمٌ؛[ سوره يوسف، آيه۵۳] من هرگز خودم را تبرئه نمى کنم، که نفس (سرکش) بسيار به بديها امر مى کند مگر آنچه را پروردگارم رحم کند! پروردگارم آمرزنده و مهربان است». توليد اين چنين آسيب اجتماعي و ضرر رساندن به آرامش روحي جوانان از نظر آموزه هاي ديني مردود است و کسي نبايد مولد اين چنين ضرري در جامعه باشد. امام صادق (عليه السلام) از قول رسول خدا (صلي الله عليه و اله و سلم) فرمودند : گناه پنهاني که شخص آن را در خلوت انجام مي دهد فقط به خود او ضرر مي زند ولي گناه علني موقعي که مورد تنفر و سرزنش جامعه قرار نگيرد ضرر عمومي دارد.[5]

 

3-وجوب حفظ شعائر و حدود الهي بر اساس آموزه هاي اسلامي بر عموم مسلمانان، حفظ و نگهداري مرزهاي ديني و اسلامي واجب است. با دقت و تأمل در منابع اسلامي به خوبي با احکام و دستوراتي در دين و شرعيت اسلامي برخورد مي کنيم که به هيچ وجه باري تعالي اجازه نابودي اين حدود را نمي دهد. در فرهنگ اسلامي و ارتباطات اجتماعي، تن آرايي و بي حجابي لگد مال کردن مرز و حدود حجاب است. وجود آيات متعدد در خصوص حجاب نشان از اهميت حفظ اين حريم الهي دارد، همچنان که خداوند متعال مي فرمايد: «وَ إِذا سَأَلْتُمُوهُنَّ مَتاعاً فَسْئَلُوهُنَّ مِنْ وَراءِ حِجابٍ ذلِکُمْ أَطْهَرُ لِقُلُوبِکُمْ وَ قُلُوبِهِن؛ [سوره احزاب، آيه 53] و اگر از زنان پيامبر چيزى خواستيد، از پشت پرده بخواهيد. اين کار، هم براى دلهاى شما و هم براى دلهاى آنها پاک دارنده تر است». گاهاً ديده مي شود اين افراد با طرح قياس هاي غير منطقي و باطل به دنبال تبرئه خود بوده تا اينکه کار قبيح خود را توجيح نمايند. به طور مثال با بيان و نشان دادن معضلات اجتماعي همچون اختلاس هاي ميلياردي، مشکلات فراوان معيشتي و اقتصادي، بي کاري جوانان و ساير مباحث بي ارتباط با مقوله حجاب، بزرگي و قبح گناه خود را فراموش مي نمايند. اين در حالي است که خطاي ديگران و وجود ساير معضلات به هر اندازه که بزرگ باشد، هيچ گاه مجوز گناه به ظاهر کوچک ما نخواهد بود. از طرفي در فرهنگ روايات کوچک شمردن گناه موجب دور شدن از مغفرت الهي معرفي شده است. جمع بندي بحث در فرهنگ اسلامي گناه چه کوچک باشد و چه بزرگ کسي مجوز ارتکاب آن را ندارد و از طرفي گناه بزرگ ديگران مجوز رفتار غير اسلامي سايرين نميشود. در منابع اسلامي حجاب و عفاف يک ضرورت ديني و اجتماعي است، که رعايت آن احترام به حقوق ديگران و عاملي در جهت کاهش بزه هاي اجتماعي معرفي شده است.