اميرالمومنين امام علي عليه‌السلام فرمودنذ:
چشم زخم حقيقت دارد، استفاده از نيروهاي مرموز طبيعت حقيقت دارد، سحر و جادو وجود دارد، فال نيک راست است؛ و رويداد بد را بد شگون دانستن(فال بد زدن)، درست نيست.
بوي خوش درمان و نشاط آور است، عسل درمان کننده و نشاط آور است، سواري بهبودي آورد، و نگاه به سبزه زار درمان کننده و نشاط آور است.
متن حديث: وقال [ع ] : العين حق ، و الرقي حق ، و السحر حق ، و الفال حق ، و الطيره ليست بحق ، و العدوي ليست بحق ، و الطيب نشره ، والعسل نشره ، و الرکوب نشره ، و النظر الي الخضره نشره.

5 «نهج البلاغه،حکمت 400

• قالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّي اللهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ وَسَلَّمَ: وَ الَّذِي بَعَثَنِي بِالْحَقِّ نَبِياً لَوْ أَنَّ رَجُلًا لَقِي اللَّهَ بِعَمَلِ سَبْعِينَ نَبِياً ثُمَّ لَمْ يأْتِ بِوَلَايةِ أُولِي الْأَمْرِ مِنَّا أَهْلَ الْبَيتِ مَا قَبِلَ اللَّهُ مِنْهُ صَرْفاً وَ لَا عَدْلًا[1]
•  ترجمه حديث
•  حضرت رسول اکرم صلّي الله عليه و آله و سلّم فرمودند: سوگند به آن کسي که مرا به حق به پيامبري مبعوث کرد، اگر کسي در روز قيامت در حالي که در نامه اعمال خود عمل هفتاد پيامبر را داشته باشد، خداوند تبارک و تعالي را ملاقات کند، امّا به همراه آن اعمال، ولايت ولي امر از اهل بيت عصر خودش را نياورده باشد، خداوند متعال از او هيچ عمل واجب و مستحبي را قبول نمي کند.
•  شرح حديث
•  ولايت ولي امر آن پيوند دروني قلبي و اعتقادي به ولي الله الاعظم امام زمان(عجّل الله تعالي فرجه الشّريف) مي­باشد. اگر انسان مسلماني اين پيوند دروني- قلبي و اعتقادي را نداشته باشد، در روايت «لو» آمده يعني بر فرض محال خداوند را با اعمال ظاهري هفتاد پيامبر ملاقات کند از او هيچ عمل واجب و مستحبي قبول نمي شود؛ به اين معنا که در اعمال، يک شرط صحّت عمل است که فقهي است مثل اين که در نماز، لباس نمازگزار غصبي نباشد و يا مقدّمات نماز اين گونه است، و بُعد صحيح انجام دادن عمل است و در روزه و حجّ و در تمام اعمال عبادي شرط صحّت بايد رعايت شود، ولي همين اعمال با شرط صحّت را هم خداوند قبول نمي­کند، بلکه قبولي عمل(آن مراتبي که از انجام اعمال به انسان داده مي­شود و ترفيع درجات بهشتي) بايک شرط است که بايد با امام معصوم در عصر و ايام خود از نظر قلبي پيوند و از نظر اعتقادي به امامت او اعتقاد داشته باشد؛ يعني ولايت ناقص را کامل کند، و ايمان و عمل صالح هم بايد باشد، يعني ايمان و عمل صالح به همراه ولايت، مانند دو بال هستند که هيچ کدام به تنهايي کارآيي ندارد و هر وقت که با هم باشند، باعث پرواز و عروج انسان در ملکوت و…مي شود.
•  پي نوشت [1] امالي شيخ مفيد، حديث 8، صفحه 115

امام على عليه‏السلام : شـما را بـه دورى گـزيدن از هـوس سفارش مي کنم ؛ زيرا هوس به کورى فرا مي خواند و آن (باعث) گمراهى در آخرت و دنياست .

مستدرک الوسائل : 12 / 113 / 13666 منتخب ميزان الحکمة : 586

• امام حسن مجتبي عليه‏‌السلام فرمودند: من نه خوارکننده مؤمنان، بلکه عزّت بخش آنانم. وقتى ديدم شما در برابر دشمن قدرتى نداريد، کار را به او واگذاشتم تا من و شما در ميان آنان باشيم. همچنان که آن فرزانه [خضر] کشتى را سوراخ کرد تا براى صاحبانش باقى بماند، و اين‏چنين است حکايت من و شما تا در ميان آنها باقى بمانيم.
• متن حديث: امام حسن عليه‌‏السلام: ما أنَا بِمُذِلِّ المُؤمِنينَ ولکِنّي مُعِزُّ المُؤمِنينَ ، إنّى لَمّا رَأَيتُکُم لَيسَ بِکُم عَلَيهِم قُوَّةٌ سَلَّمتُ الأمرَ لأِبقى أنا و أنتُم بَينَ أظهُرِهِم ، کَما عابَ العالِمُ السَّفينَةَ لِتَبقى لأِصحابِها و کَذلِکَ نَفسِي و أنتُم لِنَبقى بَينَهُم.
• «ميزان الحکمه، حديث1051»

• عبد اللَّه بن سنان گويد: خدمت امام صادق عليه السّلام رسيدم …. گفتم: اى فرزند رسول خدا! بعضى از پادشاهان، ما را امين بر اموالشان مى ‏دانند بنابراين آن را نزد ما به امانت مى ‏گذارند، و خمس آن را هم به شما پرداخت نمى ‏کنند، آيا امانت آنها را به خودشان برگردانيم؟. سه مرتبه فرمود: قسم به پروردگار اين قبله، اگر ابن ملجم قاتل پدرم- که در تعقيب او باشم و او پنهان شود، گرچه پدرم را کشته اما به من اعتماد کند و امانتى نزدم گذارد آن را به او بر خواهم گرداند. 
• مشکاة الأنوار في غرر الأخبار، ص: 96

امام صادق عليه‏السلام : زکات به منظور آزمودن توانگران و کمک به مستمندان وضع شده ‏است . اگر مردم زکات اموال خود را مي ‏پرداختند ، هيچ مسلمانى نيازمند نمي ماند و به سبب آنچه خداوند عز و جل براى او واجب کرده است بى‏ نياز مى ‏شد . مردم ، فقير و نيازمند و گرسنه و برهنه نشدند مگر به سبب گناهان ثروتمندان .

الفقيه : 2 / 7 / 1579 منتخب ميزان الحکمة : 246

پيامبر خدا صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله و سلّم : اگر همه دنيا نابود شود ، نزد خدا اهميتش کمتر از خونى است که بنا حقّ ريخته شود .

الترغيب والترهيب : 3 / 293 / 6 منتخب ميزان الحکمه:458

پيامبر خدا صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله و سلّم- وقـتى (از سـوى خـداوند) به او گفته شـد : بزودى امّت تو گرفتار فتنه خواهد شد ، پرسيدند : راه خلاص از آن چيست ؟

- : کتاب گرامى خدا ، همان که باطل نه از پيش رو و نه از پشت سر بدو راه نيابد ، چيزى که از سوى حکيمى ستوده نازل شده است . هر که علم را در جز قرآن بجويد ، خداوند گمراهش کند .

تفسير العيّاشيّ : 1/6/11 منتخب ميزان الحکمة : 458

روي عن الصادق جعفر بن محمد عليهما السلام: طُوبَي لِشِيعَةِ قَائِمِنَا الْمُنْتَظِرِينَ لِظُهُورِهِ فِي غَيبَتِهِ وَ الْمُطِيعِينَ لَهُ فِي ظُهُورِهِ أُولَئِک أَوْلِياءُ اللَّهِ الَّذِينَ لا خَوْفٌ عَلَيهِمْ وَ لا هُمْ يحْزَنُونَ          خوشا به حال شيعيان قائم آل محمد، آنان که در زمان غيبت او، ظهورش را انتظار مي کشند و هنگامي که او ظهور کند، گوش به فرمان او هستند، آنان دوستان و ياران خدايند، کساني که ترس و اندوهي به دل ندارند.[1]

شرح حديث

اطاعت کنندگان امام عصر عليه السلام در هنگام ظهور، همانها هستند که در غيبت آن حضرت منتظرين او بودند؛ و چشم انتظاران امام زمان عليه السلام در هنگام غيبت، همانهايند که در زمان ظهورش مطيع فرامين اويند. براي شيعيان حقيقي، تفاوتي بين غيبت و ظهور حضرت وليعصر «ارواحنا فداه» نيست. آنها حتي در زمان غيبت هم خود را در حضور حضرت مي بينند. حالت مطيع بودن شان به گونه اي است که هر لحظه غيبت براي شان به منزله مقدمه ظهور است. آن گونه زندگي مي کنند که هر زمان امام شان ظاهر گشت آنان را گوش به فرمان ببيند و تا پاي جان آماده اطاعت بيابد. از سوي ديگر اين اصل مهم، مسلّم است که امامت يک امام جز با اطاعت امّت از او، و پيشوايي يک رهبر جز در سايه فرمان پذيري پيروانش، تحقق نمي پذيرد. خدا هيچ پيامبري را نفرستاد مگر براي آنکه اطاعت شود: «وَ ما اَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ اِلّا لِيطاعَ بِاِذْنِ اللَّهِ»[2]. و هيچ امامي را مقرر نداشت مگر آنکه مردم را به اطاعت و فرمانبري از او فرا خواند: «اَطيعُوا اللَّهَ وَ اَطيعُوا الرَّسُولَ وَ اُولِي الْاَمْرِ مِنْکمْ»[3].

امام زمان عليه السلام اگر چه در پس پرده غيبت است، اما اراده و فرمانش در تمام جهان آفرينش و همه خلايق جاري و نافذ است. بنابراين بايد دستوراتش را شناخت، فرمان هايش را بايد اطاعت کرد، حاکميت او را بايد گردن نهاد، و همين ها است که زمينه ظهور را فراهم خواهد آورد. چنانکه خود حضرت مي فرمايد: «وَ لَوْ اَنَّ اَشْياعَنا وَفَّقَهُمُ اللَّهُ لِطاعَتِهِ، عَلَي اجْتِماعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِي الْوَفاءِ بِالْعَهْدِ عَلَيهِمْ لَما تَأَخَّرَ عَنْهُمْ الْيمْنُ بِلِقائِنا[4]؛ اگر شيعيان ما - که خداوند آنان را به اطاعت خويش موفّق گرداند - در وفاي به عهد الهي هم دل و هم پيمان مي شدند، سعادت ديدار ما از آنان به تأخير نمي افتاد». مگر نه اين است که عهد الهي چيزي جز پرستش و بندگي خدا نيست؟ و اين عبادت و بندگي جز با اطاعتِ محضِ ولي خدا تحقق پذير نيست. منتظرين حضرت مهدي عليه السلام همان نيکبختاني هستند که اگر در حضور او باشند، جز اطاعت نمي شناسند و جز به فرمان او کاري انجام نمي دهند. و باز هم امام صادق عليه السلام مي فرمايد: «هُمْ اَطْوَعُ لَهُ مِنَ الْاَمَةِ لِسِيدِها؛ اطاعت و فرمان پذيري منتظرين از امام زمان عليه السلام افزون تر از اطاعت و فرمانبري کنيزي از مالک و مولاي او است»[5].

پي نوشت ها [1] کمال الدين و تمام النعمة، ج 2، ص 357 [2] سوره نساء / آيه 64 [3] سوره نساء / آيه 59 [4] مجلسي، بحارالانوار/ ج 53 / ص 177 / ح 8 [5] همان، ج 52 / ص 307

امام على عليه‏ السلام - در فـرمان استاندارى مـصر به مالک اشتر- : و مقدارى از وقت خود را به نيازمندان خود اختصاص ده و با آنان در يک مجلس عمومى بنشين و شخصا به مشکلاتشان رسيدگى کن و در آن مجلس براى خداوندى که تو را آفريده است فروتنى نما و سربازان و يارانت را که جزو محافظان و نگهبانان تو هستند از آنان دور بدار ، تا هر که مي خواهد سخن بگويد بدون لکنت زبان و بى‏ترس و واهمه مطالبش را اظهار کند . چرا که من از رسول خدا صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله و سلّم بارها شنيدم که مى‏فرمود : امّتى که در آن حقّ ناتوان ، بدون ترس و واهمه از قدرتمندان گرفته نشود ، هرگز روى رستگارى را نمى‏بيند . همچنين درشتى و درماندگى و ناتوانى آنان در سخن گفتن را تحمّل کن و کم حوصلگى و تکبّر را از خود دور گردان …

نهج البلاغة : الکتاب 53 منتخب ميزان الحکمة : 618