رسول خدا(ص) در وصف روز هاي آخرالزمان مي فرمايند: «کسي که امر به معروف کند خوار مي شود و کسي که مرتکب گناه شود مورد ستايش قرار مي گيرد.»(1) «و آن هنگامي خواهد بود که بيننده چون مؤمن را ببيند که چگونه به زحمت و مشقت افتاده، به خدا پناه مي برد، چون کافران وضع تأسفبار مؤمنين را ببينند شادمان مي شوند، و از مشاهده فساد و تباهي جهان در پوست نمي گنجد، و مي بيني که امر به معروف کننده رذيل و زبونست.»(2) البته همگاني شدن ترک امر به معروف و نهي از منکر در ميان مردم را نيز روايات پيش بيني کرده اند: «فاسق را مي بيني که در نافرماني خداوند کوشاست، راههاي خير را مي بيني که از رهروان خالي است، راه هاي ناشايست را مي بيني که پُررهرو است … ترک امر به معروف و نهي از منکر و ترک احکام دين را مي بيني که در ميان مردم همگاني شده است، و مي بيني که قاضي ها برخلاف حکم خدا داوري مي کنند.»(3) يا تا به حال دوستي داشته ايد که وقتي مثلاً شما را مي بيند که در ماه رمضان، روزه گرفته ايد، براي اينکه شما را از کارتان منصرف کند، با استفاده از جملاتي مانند: بابا مومن، انقدر امل بازي در نيار ديگه آخه کي خدا گفته وسط تابستان خودتان را بکشيد و آب و غذا نخوريد و از اين دست استدلالات، شما را دعوت به روزه خوري کند؟

رسول خدا(ص) مي فرمايند: «هنگامي که ستم و تباهي فراوان شود، منکر آشکار گردد، امت من امر به منکر و نهي از معروف کنند، امر به معروف و نهي از منکر را فراموش کنند.»(4) در احکام دين اسلام، به تمام واجبات و مستحبات، معروف و به تمام محرمات و مکروهات، منکر گفته مي‌شود. امر به معروف يعني دستور دادن يا توصيه کردن از سوي فرد مسلمان به ديگران به انجام آن‌چه از نظر عقل يا شرع اسلام خوب در نظر گرفته مي‌شود و نهي از منکر يعني دستور دادن يا توصيه کردن از سوي فرد مسلمان به ديگران به انجام ندادن آن‌چه به از نظر عقل يا شرع اسلام بد در نظر گرفته مي‌شود. امر به معروف و نهي از منکر در قرآن ترک اين واجبات موجب قهر خداوند مي شود و اهميت اين موضوع تا جايي است که آيات زيادي مانند آيه 17 سوره لقمان و آيه ي 71 سوره توبه، در قرآن به آن اختصاص داده شده است و خداوند، اين امر را عاملي براي نزول رحمت معرفي کرده است. امر به معروف و نهي از منکر در روايات رسول خدا(ص) وائمه اطهار(ع) بارها و بارها بر اهميت اين واجب الهي تاکيد کرده اند و آن را روش پيامبران و شيوه صالحان دانسته اند. «امر به معروف و نهى از منکر راه و روش پيامبران و شيوه صالحان است و فريضه بزرگى است که ديگر فرايض به واسطه آن بر پا مى‏شود، راه‏ها امن مى‏گردد و درآمدها حلال مى‏شود و حقوق پايمال شده به صاحبانش برمى‏گردد، زمين آباد مى‏شود و (بدون ظلم) حق از دشمنان گرفته مى‏شود و کارها سامان مى‏ پذيرد.»(5) «روزي خداى تعالى به شعيب پيامبر وحى فرمود که: من صد هزار نفر از قوم تو را عذاب خواهم کرد: چهل هزار نفر بدکار را، شصت هزار نفر از نيکانشان را. شعيب عرض کرد: پروردگارا! بدکاران سزاوارند اما نيکان چرا؟ خداى عزوجل به او وحى فرمود که: آنان با گنهکاران راه آمدند و به خاطر خشم من به خشم نيامدند.»(6)

منابع: 1. منتخب الاثر صفحه 283 و 429، بحارالانوار جلد 52 صفحه 256 و 246 و بشاره الاسلام صفحه32

.2. بشاره الاسلام صفحه 132 و الزام الناصب صفحه 183

3. الزام الناصب صفحه 183 و الامام المهدي صفحه 219

4  . الزام الناصب صفحه 64 و 182

5. کافى، ج5، ص56،

.6 همان