در جوامع روايي آمده است که ويران ساختن کعبه از اعظم گناهان کبيره است اما اگر کسي قلب مومن را بشکند و او را بيازارد مانند آنست که دويست هزار مرتبه خانه کعبه را ويران کرده باشد. اگر خانه کعبه محاذي بيت‌المعمور است و آن هم مقابل عرش الهي است؛ قلب مومن نه محاذي با عرش که خود عرش الهي است «قلب المومن عرش الرحمن» و به همين منظور تاکيد شده است که از هر کاري که کوچکترين آسيبي به قلب مومن وارد آورد بايد پرهيز کرد، حتي اگر سلام کردن به شخص بدهکار او را به ياد بدهي خويش مي‌آورد چنين سلامي نه تنها مستحب نيست، مباح هم نيست بلکه مکروه است. (کافي، کتاب حج باب من راي عزيمه في الحج)

سماعه بن مهران از امام صادق (عليه‌السلام) سوال کرد که مردي به من بدهکار بود و مدتي غب شد بعدا وي را در حال طواف کعبه ديدم؛ آيا مال خود را از او بخواهم؟ امام ششم فرمود: نه، بر او سلام نکن و او را نترسان تا از حرم بيرون آيد. خواجه عبدالله انصاري مي‌گويد: بدان که خداي تعالي در ظاهر کعبه‌اي بنا کرده که از سنگ و گل است و در باطن، کعبه‌اي ساخته از جان و دل است.

آن کعبه، ساخته ابراهيم خليل است و اين کعبه، بنا کرده رب جليل است. آن کعبه منظور نظر مومنان است و اين کعبه، نظرگاه خداوند رحمان است. آن کعبه حجاز و اين کعبه راز است. آن کعبه اصناف خلايق است و اين کعبه، عطاي حضرت خالق. آنجا چاه زمزم است و اينجا آه دمادَم. حضرت محمد مصطفي (صلي‌الله عليه واله) آن کعبه را از اصنام پاک کرد، تو اين کعبه را از بتان هوي و هوس پاک گردان!